دو وعده؛ صبحانه و شام

الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‌6، ص288(کلینی،329)

2- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَیْدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الصَّلْتِ عَنِ ابْنِ أَخِی شِهَابِ بْنِ عَبْدِ رَبِّهِ قَالَ: شَکَوْتُ إِلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ مَا أَلْقَى مِنَ الْأَوْجَاعِ وَ التُّخَمِ فَقَالَ لِی تَغَدَّ وَ تَعَشَّ وَ لَا تَأْکُلْ بَیْنَهُمَا شَیْئاً فَإِنَّ فِیهِ فَسَادَ الْبَدَنِ أَ مَا سَمِعْتَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ لَهُمْ رِزْقُهُمْ فِیها بُکْرَةً وَ عَشِیًّا.

راوی: به امام صادق علیه السلام از دردها و سنگینی معده(وخامت معده و هضم نشدن غذا) گلایه کردم، ایشان فرمود: صبحانه و شام بخور و بین این دو چیزی نخور که موجب فساد و خرابی بدن است؛ آیا نشنیده ای که خداوند فرموده است "رزق بهشتیان، صبح وشام است"؟

غَداء و عَشاء: صبحانه و شام